Soms kom je iemand tegen die je leven zo verrijkt dat een mooie vriendschap ontstaat. Laura en Vanessa vonden elkaar nadat leefgroep Berk 2 op zoek ging naar een vaste, Italiaanse vrijwilliger voor Vanessa. Na vier jaar kunnen we wel zeggen dat ze echt genieten van elkaars gezelschap. Hoe Laura haar vrijwilligerswerk en haar band met Vanessa ervaart, vertelt ze jou graag zelf.
Hart voor vrijwilligerswerk
Ik ben altijd op de één of andere manier vrijwilliger geweest. Door mijn drukke job deed ik mijn vrijwilligerswerk voornamelijk van thuis uit: koken voor de kerk, haken voor daklozen etc. Toen ik in 2018 zelfstandige werd, kon ik mijn tijd zelf indelen en begon het te kriebelen om iets met mensen te doen. Mijn vriendin Cindy was op dat moment al langer vrijwilliger in Ter Heide Genk. Ze had me al vaak mooie verhalen verteld en ik vond het prachtig om te horen wat zij deed.
Plots zag ik een oproep van Ter Heide voorbijkomen op Facebook. Toen ik Vanessa’s naam las en zag dat ze net als ik Italiaans was, dacht ik: dit is mijn kans. Ik reageerde op de oproep en toen was het spannend afwachten tot ik iets te horen kreeg van de leefgroep. Dat heeft even geduurd, maar ik was ervan overtuigd dat ik de persoon was die ze zochten en ik hoopte dat ik snel een telefoontje zou krijgen. Gelukkig werd mijn wens vervuld.
Het was net alsof ik ging solliciteren voor een job die ik heel graag wou.
Voorzichtige start
Ik was zeer enthousiast, maar ik wist ook niet helemaal waar ik aan begon. Voordien had ik nog nooit contact gehad met iemand met een beperking, dus ik wist niet waar het naartoe zou groeien. Zou ik ermee kunnen omgaan? Kon ik een band met haar opbouwen? Toch voelde ik me erg aangesproken door de oproep omdat ik Vanessa iets wou bieden dat iemand anders niet kon: communiceren in haar eigen taal.
Voor ik mocht beginnen, ging ik op gesprek met de leefgroep. Dat was zeer spannend, net alsof ik ging solliciteren voor een job die ik heel graag wou. Toch zou ik het niet anders willen. Je komt niet zomaar even vrijwilliger spelen. Je komt terecht in een omgeving die volledig nieuw is en je moet wel een bepaalde basiskennis hebben.
De begeleiders hebben goed afgetoetst wat mijn bedoelingen waren en waar mijn interesses lagen. Had ik een hart voor de zorg of wou ik uit verveling voor een korte periode vrijwilligen? Was ik mij ervan bewust dat ik met een persoon in zee ging die zich waarschijnlijk aan mij zou hechten en die mijn bezoekjes met enige regelmaat zou verwachten? Daarnaast kreeg ik ook de kans om mijn eigen vragen te stellen.
Na dat gesprek ben ik op een voorzichtige manier begonnen. Ik heb zeer goede begeleiding gekregen van de opvoeders en ik werd al snel aanvaard als deel van het team. Het was voor mij telkens thuiskomen als ik bij Vanessa op bezoek ging. In het begin verstond ik haar niet altijd goed, maar al snel leerden we elkaar begrijpen. Na een tijd begon Vanessa mij te herkennen. Ik ontdekte ook heel snel hoe intelligent ze is en wat een ongelooflijk geheugen ze heeft.
Vanessa heeft me terug laten zien hoe ik moet genieten van de kleine dingen.
Samen genieten van de kleine dingen
Vanessa groeide op in een Italiaans gezin. Mijn moedertaal is ook Italiaans. Voor Vanessa is het fijn om die vertrouwde klanken en woorden terug te horen als ik liedjes zing, met haar praat of verhaaltjes voorlees. Ook de andere bewoners zijn geïnteresseerd als ze mij horen praten met Vanessa. Soms vertel ik een verhaaltje in het Italiaans en zit er plots een heel kringetje bewoners rondom mij. Natuurlijk verstaan ze niet wat ik zeg, maar voor hen is dat ook een andere beleving. Zo word je dan ineens een gezinnetje, want ook alle andere bewoners beginnen jou te kennen. Wanneer ik nu in de leefgroep kom, kent iedereen mij. Het is heel fijn om zo aan te komen.
Vanessa en ik doen veel verschillende activiteiten samen. Ik vind het heel fijn om samen liedjes te zingen, maar ook wandelen doen we graag. Soms spelen we spelletjes en laat ik haar oefeningen doen met haar handen. Dan merk ik dat ze helemaal ontspant en dat haar armen en handen minder gespannen zijn. Ze houdt er ook van als ik over haar armen wrijf. Wanneer ze een kusje wil, zegt ze dat ze ergens pijn heeft zodat ik haar daar een kus geef. Dat vindt ze heel fijn.
Ik vind het ook leuk om Vanessa dingen te laten ervaren. Dan pluk ik een bloempje en kan ze eraan ruiken. Of we gaan samen naar buiten zodat ze naar de bomen en de blauwe lucht kan kijken. Omdat Vanessa niet rechtop kan zitten en in een ligbed ligt, heeft ze een heel andere kijk op de wereld. Haar blikveld is veel beperkter dan dat van jou en mij, maar toch is het kleine beetje dat ze kan zien voor haar zo bijzonder.
Het is zo mooi om te zien hoe ze ondanks haar beperkingen van zoveel dingen kan genieten. Soms vergeten we waar het leven echt om gaat. Vanessa heeft me terug laten zien hoe ik moet genieten van de kleine dingen.
Ik zal nooit onze wandeling in de regen vergeten. Toen we terug in de leefgroep kwamen, vertelde ik bezorgd aan teamcoach Sarah dat we waren verast door lichte regen op onze tocht. Ik maakte me zorgen om Vanessa. Maar toen vertelde Sarah me: “Weet je wat een bijzondere ervaring regen is voor Vanessa? Ze voelt en ziet die zachte druppeltjes op haar huid vallen. Dat is zo anders dan de ervaringen die ze binnen opdoet.”
Familiebezoekjes
Ook mijn man, mijn kinderen en mijn mama hebben Vanessa al leren kennen. Mijn mama is 79 en verhuisde pas naar België. Ze spreekt dus nog geen Nederlands. Voor haar was het geweldig om mee te komen naar de Berk en met Vanessa te praten. Echte conversaties hebben ze natuurlijk niet, maar de reactie die ze van Vanessa krijgt op haar versjes, woorden of reclamejingles was super. Zien hoe zo’n klein bezoekje iemand zo gelukkig maakt, is fantastisch. Dat kan je Vanessa niet meer afnemen.
Mijn hele gezin begon te lachen om haar grappige, gemeende reactie.
De gelukskreet
Mijn mooiste ervaring tot nu toe is zonder twijfel toen Vanessa naar mijn huis kwam. Ik woon niet zo ver van Ter Heide, dus ik mocht haar eventjes laten meegenieten van mijn gezin en mijn leven waarover ik altijd vertel. Ze keek mee naar de televisie en kon met de dieren spelen. Maar hetgeen mij altijd zal bijblijven, is hoe ze reageerde toen ik ging koken.
Ik dacht altijd dat Vanessa niet zo goed kon zien. In de leefgroep vertelden ze mij dat ze enkel schaduwen waarneemt en niet scherp ziet. Daarnaast kijkt ze ook altijd omhoog door haar ligbed. Thuis lag ze redelijk ver van mij af toen ik uit de voorraadkast een pak spaghetti nam. Plots riep ze luidkeels “SPAGHETTI!” en begon ze zo hard te lachen dat ze in een mum van tijd buiten adem was. Mijn hele gezin begon te lachen omdat dat zo grappig en gemeend was.
Ik vraag me nog steeds af hoe ze dat van zo veraf kon zien. Misschien herkende ze het geluid van de verpakking of hoorde ze het water borrelen, maar ze snapte op dat moment dat ik spaghetti voor haar ging koken. Ze associeert mij wel met pasta, want telkens ik de leefgroep binnenwandel, zegt ze: “Pasta maken!” Het was dan ook superleuk om voor haar spaghetti klaar te maken.
Die dag had daarna nog een leuke verrassing in petto. Onze kat is altijd heel afstandelijk en wil niet vaak bij mensen in de buurt komen. Die dag besloot hij om op Vanessa’s buik te gaan liggen. Dat vonden we allemaal zeer raar, maar wel bijzonder. Vanessa was helemaal in de wolken, want ze is een grote dierenvriend. Het was een prachtige dag voor ons beiden.
Haar lach en de herkenning in haar ogen, hebben mij enorm geraakt.
Donkere maanden
Toen de coronapandemie uitbrak in 2020 kon ik lange tijd niet meer op bezoek komen bij Vanessa. Ik was zeer bezorgd, zeker toen ik hoorde dat ze op een bepaald moment koorts kreeg. Tijdens die periode heb ik het heel moeilijk gehad. Gelukkig konden we af en toe videobellen.
De communicatie is altijd heel open en eerlijk geweest in coronatijden. Zodra het terug mocht, ben ik met kleine stapjes weer teruggekomen. Vanessa reageerde meteen toen ze mij zag. Dat heb ik ook deels te danken aan de opvoedsters. Zij hebben het vaak over mij gehad met Vanessa.
Toen ik begon te zingen, was ze snel mee. Ik heb bepaalde Nederlandse rijmpjes vertaald naar het Italiaans voor haar. Het verbaasde mij dat ze deze rijmpjes ook na mijn lange afwezigheid nog steeds kende. Ze bestaan niet in het Italiaans, dus niemand kon ze tijdens die coronamaanden voor haar zingen. Haar lach en de herkenning in haar ogen zien, hebben mij enorm geraakt.
Grenzen respecteren
Intussen kom ik terug om de twee weken een uurtje op bezoek. Soms is Vanessa zeer actief en heeft ze veel zin om te babbelen. Dan blijf ik wat langer. Maar als ze moe is of niet veel zin heeft, dan respecteer ik dat. Ik heb ook geleerd wanneer het genoeg is geweest. Als ik te veel heb gepraat of haar heb getriggerd, merk ik dat ze omhoog kijkt en haar ogen sluit. Om haar grenzen te respecteren, ga ik dan naar huis. Je voelt snel aan hoe ze reageert en welke dingen ze wel of niet leuk vindt.
Ik word gelukkig van de manier waarop zij gelukkig wordt van de dingen die ik doe.
Vrijwilliger zijn, is een verrijking
Vanessa en ik hebben een goede band. De opvoedsters van de Berk hebben daar zeker mee geholpen, want zij kennen haar door en door. Het verbaast me hoe snel dat gegroeid is. Ik vind het niet alleen fijn om dingen voor Vanessa te doen. Ik word ook gelukkig van de manier waarop zij gelukkig wordt van de dingen die ik doe. Soms kan ik iets heel onnozel aan haar vertellen en dan begint ze zo hartelijk te lachen dat ik ook moet lachen. Even vergeet ik dan al mijn zorgen door die onschuldige manier van beleven. Vanessa is een heel speciaal persoon. Ze heeft echt een heel grote plek ingenomen in mijn hart. Ik zou haar niet meer kunnen missen.
Haar vrijwilliger zijn, is voor mij een verrijking. Het plezier is wederzijds. Ik kom niet alleen naar Ter Heide voor Vanessa; ik kom ook voor mezelf. Sinds ik haar ken, is mijn leven veel mooier. Daarom vind ik het fijn om iets voor haar te kunnen doen. In de winter maakte ik een cape voor haar waarvan ze de kap niet over haar gezicht kan trekken als ze met haar armen beweegt. Ook haar eten geven of kleine dingen voor haar doen, maken mij gelukkig.
De bewoners leren jou de wereld zien op een heel andere manier.
Je hoort erbij
Ik denk dat Ter Heide een verrijking is voor iedereen die zich als vrijwilliger wil inzetten, want de bewoners zijn echt bijzonder. Je moet ervoor gemaakt zijn, maar zij kunnen jou ook iets bijleren en je helpen de wereld zien op een heel andere manier. Er is geen enkele keer geweest dat de medewerkers mij niet bedankt hebben wanneer ik uit de leefgroep vertrok. Geen enkele keer dat ik niet hartelijk verwelkomd ben. Als vaste vrijwilliger mag je ook deelnemen aan bijzondere gelegenheden zoals een sinterklaasviering. Je hoort er echt bij.
Soms zitten mensen uren naar Netflix te staren. Dan denk ik: waarom kom je niet naar hier en bezorg je iemand een halfuurtje geluk? Ik garandeer je dat je honderd keer gelukkiger terug naar huis gaat. Als je eraan denkt om vrijwilliger te worden, moet je zeker niet twijfelen. Laat je goed begeleiden door de opvoeders en neem het verkennende gesprek serieus. Dat is zowel voor jou als voor de bewoner zeker nuttig en nodig. En om elkaar goed te leren kennen en een band op te bouwen, is het wel belangrijk dat je met enige regelmaat komt. Je zal er zeker geen spijt van krijgen.
Laura, vrijwilliger van bewoner Vanessa
Wil jij ook vrijwilliger worden van één van onze bewoners? Contacteer ons vrijblijvend en wij maken graag tijd voor jou. Meer informatie over 'vrijwilligen' in Ter Heide vind je hier.