De kracht van kleine momenten
In onze samenleving krijgen mensen met een zware meervoudige beperking vaak niet de aandacht en erkenning die ze verdienen. Ze worden soms gezien als ‘anders’, en die andersheid roept bij sommigen afschuw op. Maar achter elke beperking schuilt een mens met een eigen verhaal, eigen gevoelens, en een unieke manier om de wereld te ervaren. Dit blogartikel wil deze visie nuanceren door in te zoomen op het leven van Brian, een jongen met een ernstige meervoudige beperking, en de liefdevolle betrokkenheid van zijn ouders en de medewerkers die dagelijks voor hem zorgen op Henis 4 in Ter Heide. Hun verhaal laat zien dat ook zij ertoe doen, en hoe de kleinste momenten van geluk en begrip van onschatbare waarde zijn.
Luisteren zonder woorden
Brian is een jongen van 31 jaar met een ernstige meervoudige beperking. Hij zit in een rolstoel, heeft geen tijdsbesef en kan niet communiceren zoals wij dat gewend zijn. Maar wie de tijd neemt om hem te leren kennen, ontdekt een jongen die zijn eigen manier heeft om te vertellen wat hij nodig heeft. Hij communiceert via lichaamstaal: een glimlach, een beweging, een schreeuw, of soms gewoon door de manier waarop hij kijkt. Zijn ouders, Ria en Eddy, en de medewerkers van Ter Heide hebben geleerd om zijn signalen te interpreteren en te begrijpen.
Brian geniet van muziek; het is een van de weinige dingen die hem echt tot rust brengen. Zijn ouders kopen regelmatig dvd’s met nieuwe muziek, honderden dvd’s intussen zorgen ervoor dat hij steeds nieuwe prikkels heeft. In een leefgroep waar soms veel lawaai en drukte is, kan dit een verademing voor hem zijn. Overprikkeling uit zich bij Brian door schreeuwen of spugen; gedrag dat voor buitenstaanders misschien confronterend is, maar voor hem een heldere boodschap bevat: “Het is te veel, breng me naar mijn veilige plek.” Zijn kamer, met zijn favoriete muziek op de achtergrond, is ‘zijn thuishaven’.
Een onverbrekelijke band
Ria en Eddy, Brians ouders, zijn al vanaf het begin nauw betrokken bij zijn leven en zorg. Ria beviel te vroeg van Brian door het HELLP-syndroom, een ernstige zwangerschapscomplicatie die gevaarlijk was voor zowel moeder als kind. Brian werd zeven weken te vroeg geboren, moest meteen gereanimeerd worden en had hersenbeschadiging door zuurstoftekort. Vanaf dat moment stond het leven van het gezin in het teken van zorg, liefde en doorzettingsvermogen. Na enkele zware operaties en een moeizame start, kwam Brian uiteindelijk terecht in Ter Heide, waar hij nu al jaren woont en verzorgd wordt.
De ouders van Brian zijn iedere dag opnieuw bezig met zijn welzijn. Ze kwamen jarenlang dagelijks op bezoek, maar door hun leeftijd en de fysieke belasting komen ze nu in het weekend. Deze bezoeken blijven echter van groot belang voor Brian, vooral wanneer zijn moeder zijn favoriete avondmaal, ‘noeneke’, meeneemt. Dit ritueel, waarbij zij hem zijn maaltijd met de lepel geeft, is een van de vele manieren waarop zijn ouders laten zien hoeveel ze om hem geven. Ondanks de fysieke afstand die soms tussen hen staat, blijft hun band sterk en onverbrekelijk.
De betrokkenheid van het zorgteam
Naast zijn ouders zijn ook de medewerkers van Ter Heide, zoals Tanyah, een essentieel onderdeel van Brians leven. Tanyah werkt al vier jaar op Henis 4, en haar passie voor zorg kwam al vroeg naar boven toen ze op 14-jarige leeftijd voor haar zieke moeder zorgde. “Vanaf toen wist ik: dit is wat ik wil doen,” vertelt Tanyah. Ze begon met werken op Henis 5, maar haar verzorgende aard bracht haar al snel naar Henis 4, een groep met bewoners met ernstige meervoudige beperkingen. Hoewel de start even wennen was, voelde Tanyah zich al snel thuis in het team en bij de bewoners. Ze leerde al hun unieke behoeftes kennen en ontdekte wat hen gelukkig maakt.
Op Henis 4 draait alles om het creëren van een thuis voor de bewoners. Tanyah en haar collega's kijken naar iedere bewoner als individu en passen hun zorg daarop aan. Ze houden rekening met ieders voorkeuren en zorgen voor gepersonaliseerde activiteiten: van snoezelen tot muziek luisteren en zoveel meer. Ondanks de soms zware zorg, vertelt Tanyah dat de glimlach van een bewoner, of een goed moment met hen, haar werk meer dan de moeite waard maakt.
Oordelen en onbegrip
Een van de grootste sterktes van de ouders van Brian is het omgaan met de reacties van de buitenwereld. Wanneer ze met Brian de stad in gaan komen ze soms mensen tegen die staren of nare opmerkingen maken als Brian schreeuwt of ongecontroleerde bewegingen maakt. Dit soort reacties leggen ze naast zich neer en zien hun zoon als een ‘gewoon’ mens.
Ze weten hoe belangrijk het is voor Brian om deel te nemen aan het leven buiten de leefgroep, hoe klein die momenten ook mogen zijn.
Een thuis op maat
Henis 4 is een huis zonder tafels en stoelen, speciaal ingericht voor bewoners die zich met een rolstoel verplaatsen en veel persoonlijke aandacht nodig hebben. De kleine snoezelruimte biedt een plek van rust, waar bewoners zoals Brian even kunnen ontsnappen aan de dagelijkse prikkels. De medewerkers van Ter Heide proberen zoveel mogelijk een huiselijke sfeer te creëren, zodat bewoners zich echt thuis voelen. Dit betekent niet alleen zorgen voor lichamelijke behoeften, maar ook inspelen op emotionele noden.
Het multidisciplinaire team werkt nauw samen met de leefgroepmedewerkers. Zo geven zij bijvoorbeeld richtlijnen om op een veilige en aangename manier een snoezelbad te geven. Een activiteit waar alle bewoners van genieten. Voor Brian is het een topmoment. Daarnaast zijn individuele activiteiten, in de mate van het mogelijke, een vast onderdeel van zijn week, zoals wandelingen in de buitenlucht, iets waar hij echt van opfleurt.
Het hele zorgteam zet alles op alles om de leefgroep aan te passen aan de noden van de bewoners, zodat iedereen zich comfortabel en veilig voelt. Ondanks alle uitdagingen blijft het doel altijd om een warme, liefdevolle omgeving te creëren voor alle bewoners.
Ieder leven is waardevol
Het verhaal van Brian, zijn ouders en de medewerkers van Henis 4 laat zien dat ieder leven waardevol is, ongeacht beperkingen. Het toont de onzichtbare momenten van vreugde, de kleine overwinningen, en de diepe verbindingen die ontstaan door zorg en toewijding. Voor buitenstaanders is het soms moeilijk om te begrijpen wat er speelt achter de schreeuwen of de stiltes, maar wie de tijd neemt om te kijken en te luisteren opent deuren die anders gesloten blijven.
Brian is meer dan zijn beperking, hij is een mens met eigen voorkeuren, verlangens en gevoelens. Dankzij de betrokkenheid van zijn ouders en het zorgteam van Ter Heide kan hij floreren op zijn eigen manier. Hun onvoorwaardelijke inzet herinnert ons eraan dat iedereen ertoe doet, dat iedereen gezien en begrepen wil worden. Het is een oproep aan ons allemaal om voorbij de beperkingen te kijken en de mens te zien die daarachter schuilt.
Het tegendeel bewezen
In een tijd waarin vaak de vinger wordt gewezen naar jonge mensen en hen wordt afgeschilderd als ongeïnteresseerd, weinig betrokken, en zonder zin om te werken, bewijst Tanyah, met de steun van haar collega’s op Henis 4 van Ter Heide, het tegendeel. Deze groep zorgverleners toont dagelijks dat toewijding en passie niets met leeftijd te maken hebben. Jong en iets minder jong, ze zijn niet alleen toegewijd aan hun werk, maar ze doen hun best om een verschil te maken in het leven van bewoners zoals Brian.
Tanyah, jong maar met een groot hart, is hier een mooi voorbeeld van. Vanaf haar veertiende zorgde ze al voor haar zieke moeder en dat was het moment waarop ze besefte dat ze anderen wilde helpen. Ondanks de uitdagingen die gepaard gaan met het werken in een leefgroep voor mensen met ernstige meervoudige beperkingen blijft Tanyah gedreven door haar passie om hun wereld groter te maken. Ze kent de bewoners, begrijpt hun behoeftes en vindt vreugde in de kleine momenten van geluk die ze hen kan bieden.
Betrokkenheid en verantwoordelijkheid kent geen leeftijd. Het zorgend werk vereist niet alleen technische vaardigheden en fysieke inspanning, maar ook emotionele intelligentie, geduld, en de bereidheid om diepgaande verbindingen aan te gaan met de bewoners. Dit werk is niet altijd makkelijk en wordt soms ondergewaardeerd. Misschien een oproep aan jonge mensen die met frisse energie en een groot hart de zorgsector willen versterken en ervaren dat je niet alleen geeft, maar er ook heel veel voor terugkrijgt.
Zorgverleners bij Ter Heide, tonen niet alleen dat ze hard willen werken, maar echt iets willen betekenen in de levens van anderen.
Comments