"Alle oude verhalen gaan verloren”, zegt Johan Albert, sinds 1 mei gepensioneerde kinesist bij Ter Heide. Om het tegendeel te bewijzen wijden we graag een volledig blogbericht aan zijn carrière. Een loopbaan die ooit vervroegd dreigde te stoppen. We kunnen een boek vullen met zijn verhaal, al moet je daarvoor wel tussen de regels door kunnen lezen.
39 jaar durende interim
Van sinterklaasfeest tot burgemeesterverkiezingen, Johan heeft ze allemaal meegemaakt. Meer nog, hij was bij vele evenementen een helpende hand. Nochtans was zijn decennialange aanwezigheid in Ter Heide niet zo vanzelfsprekend. “In het jaar 1985 startte ik via een vervangingscontract. Toen dat ten einde liep scheurde oud-collega Jos Konings zijn achillespees, waardoor ik nog even kon blijven.”
Wist je dat…in de jaren 90 in Huis 4 achttien bewoners verbleven en er op één dag in totaal vijf medewerkers langskwamen. In de isothermische ruimte zaten acht enorm kwetsbare bewoners. Veel bewoners lagen op een mat in de living en werden handmatig opgetild en verplaatst door twee werknemers.
65 kandidaten voor 1 openstaande vacature
Na iets meer dan een jaar als vervanger organiseerde Ter Heide een toelatingsexamen voor één kinesist. Johan mocht zichzelf gaan bewijzen voor een achtkoppige examencommissie bestaande uit de voorzitters van IGL en het oudercomité, de directie en politici. En dat met 64 concurrenten die allemaal solliciteerden voor dezelfde vacature.
“In de kelder van het vroegere gebouw van IGL in Hasselt werd onze algemene kennis getest. Als je tot de beste behoorde, kwam er een mondelinge toelichting vol strikvragen. Ik herinner mij de vraag van Godfried Vaes, toenmalig voorzitter van het oudercomité nog goed: “Als het regent zou je dan gaan wandelen met de bewoners?”
Het warme thuis waar we naar streven, daar bouwen we allemaal elke dag aan mee.
Administratie: bijna de ondergang
Breekpunt als keerpunt
Dat Johan zijn breekpunt naderde viel enkele nauwlettende collega’s op. Sanny Zwerts, paramedisch coördinator en collega-kinesist, zocht samen met hem een oplossing. Haar doel was om Johan gericht in te zetten daar waar hij uitblonk: bij de activering, zo dicht mogelijk bij de bewoners. “Door de begeleiding en in nauwe samenwerking met Johan zelf kregen we de Johan van vroeger terug”, volgens Sanny. Johan is op zijn beurt enorm dankbaar: “Dankzij de hulp kan ik met enorm veel positieve herinneringen en een warm gevoel terugblikken.”
Wist je dat…Ter Heide een eigen schoenmaker had? Guido Hauwaerts maakte schoenen in bruin of zwart leer. Na een tijdje probeerde hij in de schoenen wat meer kleur te verwerken via een paarse of groene bies. Uiteindelijk zwichtte hij ook voor blauw leer, zodat er verschillende kleurencombinaties mogelijk waren.
Meest Memorabele Momenten
Al lachend haalt Johan zijn Meest Memorabele Momenten op. Opvallend doorheen zijn dagdromen is de sfeer die er heerste. “Stagiairs eindigden vroeger steevast met kleren aan in bad op hun laatste dag. Nu kan je je dat niet meer inbeelden. Evenmin onze carnavalstoet, die op zijn hoogdagen 30 wagens telde die langs alle scholen van Zonhoven en Genk trok. En de teambuilding van die tijd waren de Opendeurdagen. Iedereen stak een handje toe bij het opzetten van de tent en het inrichten van locatie en iedereen was er opnieuw voor de opruim, wat echte verbondenheid creëerde. De afsluiting op zondagavond in de wijnbar zat daar zeker voor iets tussen.”
Ter Heide op de planken
“Inclusie is er in Ter Heide altijd al geweest. We betrokken bewoners met de normale gang van zaken en keken verder dan hun beperking. Dankzij heel wat goede zielen vielen ze nooit uit de boot van de samenleving. Zo schitterden onze bewoners op het podium van een volle Limburghal tijdens de musical ‘Drie handen vol’ van Luk Bekaert voor ons 15 jarig bestaan. Elke therapeut regisseerde een scène met zijn bewoners. Ouder Rita Jaenen sprak de tekst in. Dat was ook ineens de start van ons Snoezellied, wat we in Ter Heide zo goed kunnen.”
“Onze bewoners stonden erna meermaals op de planken. Onder leiding van toneelregisseur en ouder René Meers speelden ze tien voorstellingen mee, een enorm succes. De mix van professionele zangers en mensen met een beperking vanuit overal maakte het een echt inclusief verhaal.”
Wist je dat…Ter Heide jaarlijks een groot Sinterklaasfeest voor het personeel en hun kinderen organiseerde? In ruil voor de inkomprijs kregen ze allemaal een snoepzak, een speelgoedje en een clownact. Het creëerde een echte band tussen medewerkers omdat je hen persoonlijk leerde kennen.
Opstart van campus Tongeren
Over de vraag of Johan een favoriete campus heeft, moet hij niet lang nadenken. “De opstart van een nieuwe campus actief meemaken, blijft tocht iets speciaals. Al van toen ik mijn eerste voet in Ter Heide zette in ‘85 was er al sprake van een campus Zuid-Limburg. Elf jaar later was het dan zover: de start van campus Borgloon. Nog eens drie jaar later opende campus Tongeren zijn deuren, een verhaal waar Johan zelf aan heeft meegeschreven.
“Omdat je van nul begint, kan je er je eigenheid inleggen. Overal waar ik in Tongeren kom, herken ik mijn handdruk. De werktuigkoffer die er staat is nog steeds de koffer die ik gebruikte om rolstoelen enzovoort te herstellen. Ik kom er niet perse liever, maar het gevoel is anders.”
Wist je dat...Johan Albert op elke campus heeft gewerkt? Johan begon zijn carrière in Genk, waar hij bleef tot het jaar ’98. Hij draaide daarna een halfjaar mee op campus Zonhoven om de bewoners die naar Tongeren zouden meegaan beter te leren kennen. In 2012 verhuisde Johan naar zijn eindbestemming Brikhof.
Special Olympics
“In Brikhof had ik de eer om met enkele bewoners deel te nemen aan de Special Olympics. In de aanloop daarvan richtte ik een clubje op binnen Ter Heide dat in de aanloop ervan specifieke training kregen met voorbereidende oefeningen. Met de bus vol handtekeningen, zodat we extra goed opvielen, trokken we allemaal naar onder andere Sint-Niklaas en Charleroi. We namen deel in de laagste klasse, maar we waren wel daar, dat is het belangrijkste.”
Hart voor ‘zijn’ bewoners
39 jaar vol ontwikkelingen, onvergetelijke momenten en veel wederzijdse liefde in één verhaal. Dat is een hele opgave. Een nog grotere uitdaging is Ter Heide voorgoed vaarwel zeggen, daarom blijft Johan tijdens zijn pensioen actief als vrijwilliger. Vandaag vind je hem nog steeds bij de paarden, op de fiets en in de jury van de Inclusieve Bedrijfschallenge. Kortom, overal waar ‘zijn’ bewoners zijn. “Want onze bewoners zijn en blijven de mooiste."
“Iedereen die hier werkt, zet zich dagelijks in voor het Ter Heide van de toekomst. Dat warme thuis waar we naar streven, daar bouwen we allemaal aan mee. Dat is vroeger altijd zo geweest en ik hoop dat dat zo zal blijven. Met andere woorden: ik hoop dat het hart niet uit de zorgsector verdwijnt.”
Johan Albert, gepensioneerde kinesist Brikhof
Heb jij ook een hart voor de zorgsector? Bekijk dan zeker onze openstaande vacatures.